مقالات این مجله با دسترسی آزاد توسط دانشگاه علوم پزشکی اردبیل تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.
زمینه و هدف : کلانژیوکارسینوم سرطان اپی تلیوم مجاری صفراوی است. اگر چه این تومور شایع نیست ولی میزان مرگ ومیر آن بالا است. بقای 5 ساله بیماران فقط 5% است. اکثر بیماران در مرحلهای که تومور غیرقابل برداشت (irresectable) است مراجعه میکنند بنابراین درمان تسکینی (palliative) نقش مهمی در بهبود علایم این بیماران دارد.
روش کار : 43 بیمار مبتلا به کلانژیوکارسینوم در طی سال های 82-1375 که بر اساس ERCP ( Endoscopic Retrograde Cholangio Pancreatography ) تشخیص داده شده بودند وارد مطالعه شدند و از نظر دموگرافیک، علایم بالینی، پاراکلینیک و عوامل خطرساز بررسی و میزان بقای آنان با و بدون استنتگذاری مقایسه شد.
یافته ها: 27 نفر( 8/62%) بیماران مرد و 16 نفر (2/37%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 65 سال بود. کولیت اولسراتیو همراه کلانژیت اسکلروزان اولیه فقط در یک بیمار وجود داشت. شکایت اصلی بیماران زردی، کاهش وزن و خارش بود. در 27 نفر بیمار استنت به وسیله ERCP در مجاری صفراوی قرار داده شد در سایر موارد به علت عدم موفقیت در گذاشتن استنت یا عدم رضایت بیمار درمان خاصی انجام نشد. میزان متوسط بقا در کل بیماران 125 روز بود. بقای بیماران استنتدار (07/4 ماه) در مقایسه با بیماران بدون استنت (4ماه) اختلاف آماری معنیداری نداشت.
نتیجهگیری: در مطالعه حاضر کلانژیوکارسینوم کمتر بطور همزمان با کولیت اولسراتیو و کلانژیت اسکلروزان اولیه دیده شده است. اکثر بیماران مبتلا به کلانژیوکارسینوم در مرحلهای مراجعه میکنند که تومور غیرقابل برداشت است و درمان تسکینی فقط علایم بالینی بیمار را بهبود می بخشد ولی تاثیر چشمگیری بر بقای بیمار ندارد.
Mikaeli J, Khatibian M, Movahhedi Z, Gorbani Behrooz H, Malekzadeh R. Assessment of Survival Rate among Patients with Cholangiocarcinoma in Shariati Hospital of Tehran, 1996-2003. J Ardabil Univ Med Sci 2005; 5 (1) :80-84 URL: http://jarums.arums.ac.ir/article-1-624-fa.html
میکائیلی جواد، خطیبیان مرتضی، موحدی زهره، قربانی بهروز حسین، ملکزاده رضا. ارزیابی میزان بقای بیماران مبتلا به کلانژیوکارسینوم در بیمارستان دکتر شریعتی تهران، 82-1375. مجله دانشگاه علوم پزشکی اردبیل. 1384; 5 (1) :80-84