مقالات این مجله با دسترسی آزاد توسط دانشگاه علوم پزشکی اردبیل تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.
گروه علوم جانوری، دانشکده علوم طبیعی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
چکیده: (7316 مشاهده)
زمینه وهدف: در حال حاضر، با توجه به مشکلات تهیه و تزریق انسولین و داروهای پایین آورنده قند خون و همچنین با در نظر گرفتن عوارض جانبی داروهای صناعی توجه محققین به سوی استفاده از گیاهان دارویی جلب شده است.کبد یکی از اندامهایی است که در دیابت شیرین از جنبه های مختلف، عملکرد آن تحت تاثیر قرار میگیرد. هدف از این مطالعه بررسی اثر عصارهی اتانولی گیاه Rosa canina بر روی کاهش اثرات سوء و بهبود علائم دیابت در رابطه با هیستوفیزیولوژی و مقادیر آنزیمهای کبد در رت های دیابتی نر میباشد.
روش کار: در این بررسی از 32رت نر بالغ از نژاد ویستار با وزن 220-200 گرمدر چهار گروه استفاه شد. ایجاد دیابت به روش تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kg60) انجام گرفت. مدت زمان آزمایش، 4 هفته در نظر گرفته شد. در پایان دوره، موشها معدوم شده و سرم آنها جهت بررسی آنزیمهای کبدی جمع آوری گردید. همچنین نمونه برداری بافتی از کبد به انجام رسید. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصله به روش آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد.
یافته ها: نتایج این بررسی نشان داد که تیمار با عصاره الکلی روزاکنینا باعث کاهش قابل توجهی در آنزیمهای کبدی در گروه های تحت درمان با عصاره نسبت به گروه دیابتی میباشد که نشان دهندهی اثرات حفاظتی عصاره الکلی Rosa caninaبر روی بافت کبد از صدمات ناشی از دیابت میباشد. در آسیب شناسی بافتیکبد، در گروه موشهای دیابتی تغییر چربی کاملا مشخصی در نواحی مرکز لوبولی ایجاد شده بود، در بافت کبد گروههای تحت درمان با عصاره روزا ، تغییر پاتولوژیک قابل توجهی مشاهده نشد،کبد در این گروه نسبت به گروه دیابتی نسبتا سالم بود.
Banan Khojasteh S, Basirat E, Sheikhzadeh F, Hatami H. Effect of Alcoholic Extract of Rosa canina on Hepatic Tissue and Hepatic Enzymes Activity in Diabetic Rats
. J Ardabil Univ Med Sci 2017; 17 (1) :81-89 URL: http://jarums.arums.ac.ir/article-1-1317-fa.html
بانان خجسته سید مهدی، بصیرت الهه، شیخ زاده فرزام، حاتمی حمیرا. اثر عصاره Rosa Canina بر روی خصوصیات بافتی و فعالیت آنزیم های کبدی موش های صحرایی دیابتی. مجله دانشگاه علوم پزشکی اردبیل. 1396; 17 (1) :81-89