زمینه و هدف: تومورهای بدخیم پوست در زمره شایعترین سرطان ها در تمام جهان می باشند . در کشور ایران به دلیل وجود آفتاب نافذ و طولانی در اغلب روزهای سال و با توجه به این که اکثریت مردان و زنان روستایی را کشاورزان تشکیل می دهند و بنابه مقتضیات شغلی در معرض تاثیر مداوم اشعه آفتاب هستند ، شیوع این گونه ضایعات بالا است . هدف از مطالعه حاضر ارزیابی فراوانی تومورهای بدخیم پوستی در ارومیه بود.

  روش کار: مطالعه به صورت گذشته نگر و توصیفی و از فروردین سال ۱۳۷۰ تا فروردین سال ۱۳۸۰ اجرا گردید. در این مطالعه با مراجعه به مراکز پاتولوژی در سطح شهرستان ارومیه حدود ۶۱۴۹۶ گزارش پاتولوژی مورد بررسی قرار گرفت که از این تعداد ۱۰۹۹ بیمار با پاتولوژی تومور بدخیم پوستی شامل کارسینوم سلول بازال (BCC) ، کارسینوم سلول اسکواموس (SCC) و ملانوم بدخیم پوستی (CMM) شناسایی و از نظر شاخص های سن، جنس، شغل، محل ضایعه و محل سکونت بررسی شد ند . در مواردی که اطلاعات ناقص بود با مراجعه به مرکز ثبت سرطان در معاونت بهداشتی استان تا حد امکان اطلاعات تکمیل گردید .

  یافته ها : از مجموع ۱۰۹۹ مورد ، ۱۰۷۶ بیمار (۹/۹۷%) ضایعه منفرد و ۲۳ بیمار (۱/۲%) ضایعات متعدد داشتند. نسبت مرد به زن در کل تومورهای پوستی ۷/۱ به یک بود . بیشترین درصد بیماران را (۰۲/۲۸ % ) کشاورزان تشکیل می دادند. شایع ترین محل در مورد BCC روی بینی (۲/۲۶%) ، در مورد SCC اطراف دهان (۷۸/۳۶%) و در مورد CMM اندام ها (۰۹/۴۵%) بود. در مقایسه ، BCC در نیمه فوقانی و SCC در نیمه تحتانی صورت شایع تر بود. اکثریت بیماران در دهه سنی ۶۹-۶۰ سال قرار داشتند. از نظر نوع تومور BCC با فراوانی ۶۲/۷۱ % شایع تر بود. از نظر محل سکونت ۶۱/۵۲ % مراجعین اهل ارومیه و بقیه اهل سایر شهرها بودند. در مقایسه انواع مختلف تومورهای مورد مطالعه در ۵ سال اول و دوم ، به طور متوسط افزایش ۲۵ % در فراوانی تومورها مشاهده شد .

  نتیجه گیری: با توجه به افزایش شیوع سرطان های پوستی در این منطقه ضروری است اقدامات لازم جهت پیشگیری، کاستن عوامل خطر زا و تشخیص زود رس این نوع تورمورها انجام گیرد.

زمینه و هدف: خال های ملانوسیتی مادرزادی در اثر پرولیفراسیون خوش خیم ملانوسیت ها در درم و اپیدرم در دوره جنینی ایجاد می شوند. این خالها اکثراً خوش خیم هستند ولی تغییراتی مثل ایندوراسیون، ترشح، درد و خونریزی می تواند علامتی از ایجاد بدخیمی باشد. ریسک بدخیمی با افزایش اندازه خال نیز افزایش می یابد. هدف از این مطالعه بررسی توصیفی خالهای مادرزادی و نیز بررسی یافته های حاکی از بدخیمی در این بیماران می باشد.

روش کار: افراد مبتلا به خال مادرزادی از بین مراجعین به بیمارستان سینا در طول ۱۸ ماه انتخاب و طی یک مطالعه ی توصیفی- تحلیلی مقطعی مورد بررسی قرار گرفتند تعداد کل بیماران ۵۴ نفر بود. یافته های کلینیکی بیماران بررسی و پرسشنامه تکمیل گردید. آمار بدست آمده توسط نرم افزار SPSS و تی تست تحلیل گردید.

نتایج: ۵۰ % بیماران خال های زیر ^cm ۵/۱، ۴۶/۳% ۱ خال های ^cm ۱/۵-۲۰و ۳/۷% خال های بالای ^cm۲۰داشتند. تغییرات ثانویه در ۳۸% موارد وجود داشت و شایعترین آن رشد مو بود. سایر تغییرات ثانویه شامل رشد اندازه، کراتوز پوستی، هیپرپیگمانتاسیون و عفونت پوستی بود. از نظر ظاهری، حاشیه خال ها در ۹۲/۶% موارد صاف و منظم و در ۷/۴% موارد نامنظم بود. علامت های مشکوک به بدخیمی در ۵/۶ % موارد وجود داشت، که در ۱/۹% آنها تشخیص ملانوم بدخیم قطعی بود.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد خال های بزرگ در تنه با یافته هایی مانند سفتی و رشد سریع نیاز به بررسی پاتولوژیک دارد.